مجله دانشگاه علوم پزشکی گیلان
پیاپی 59 (پاییز 1385)

امروزه ثابت شده که هیپرگلیسمی مادری موجب افزایش تولید رادیکال های آزاد اکسیژن و کاهش میزان آنتی اکسیدان ها در سلول های جنینی می شود و از این راه به جنین های مادران دیابتی آسیب می رساند. لذا به نظر می رسد که استفاده از آنتی اکسیدان ها می تواند موجب کاهش آثار زیانبار هیپر گلیسمی بر روی جنین شود.
بررسی نقش ویتامین E در کنترل اختلال تکاملی در جنین موش های صحرایی دیابتی.
در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی ماده از نژاد Wistar با وزن حدود 300-250 گرم با تزریق داخل صفاقیmg/kg 65 داروی استرپتوزوتوسین (Stereptozotocin, Fluka) دیابتی شدند و همراه گروهی از موش های صحرایی سالم برای جفت گیری در قفس موش های نر قرار داده شدند. سپس آن ها را به دو گروه تقسیم کردند. به یک گروه از روز اول حاملگی mg/Kg 150 ویتامین E خورانده شد. در روز 13 حاملگی موش های صحرایی هر سه گروه کشته شده و جنین های آن ها جمع آوری شده و از نظر تعداد، قد و وجود ناهنجاری های ظاهری در نیمکره های مغزی نظیر اگزنسفالی، باز بودن نوروپورهای قدامی و خلفی لوله عصبی، تشکیل جوانه های اندام های قدامی، خلفی، پلاک های شنوایی و بینایی با استفاده از یک میکروسکوپ استریو مدرج مورد بررسی قرار گرفتند. سپس میانگین و انحراف معیار قد و تعداد جنین های به دست آمده و باز جذب شده در گروه های مختلف با روش آنالیز واریانس یک طرفه و فراوانی ناهنجاری های مختلف در گروه های مطالعه با استفاده از آزمون مجذور کا مقایسه شد.
شمارش تعداد جنین های بدست آمده و بازجذب نشان دهنده اختلاف معنی دار بین گروه شاهد با گروه درمانی و گروه دیابتی بود. فراوانی جنین های ناهنجار (جنین هایی با حداقل یک ناهنجاری قابل تشخیص) در گروه شاهد 1% و در گروه های دیابتی و دیابتی- درمانی به ترتیب 46.3% و 11.6% بود. این امر نشان می دهد که تجویز ویتامین E موجب کاهش بروز ناهنجاری در جنین آن ها می شود به طوری که از این نظرگروه های دیابتی و دیابتی- درمانی اختلاف معنی داری با هم دارند (P<0.001). اگرچه اختلاف هر دو گروه با گروه شاهد نیز معنی دار بود (P<0.001).
تجویز ویتامین E خوراکی به موش های صحرایی دیابتی حامله از مراحل اولیه حاملگی می تواند موجب کاهش آثار زیانبار دیابت مادر بر روی جنین شود.

سرطان مثانه یکی از شایع ترین بدخیمی های دستگاه ادراری است. با این تشخیص در هر قسمت از دستگاه اوروتلیال خطر بروز ضایعه جدید در همان محل یا جای دیگر در همان مرحله یا مرحله پیشرفته تر برای بیمار باقی می ماند. به این ترتیب پایش و مراقبت مداوم، بخش اساسی اداره بیماری است. سیستوسکوپی در کشف تغییرات زود هنگام اوروتلیوم از نظر توانایی دید مشاهده گر محدودیت دارد. سیتولوژی نیز از حساسیت لازم برخوردار نیست.
مقایسه حساسیت و ویژگی آزمون نشانگر تومور ادراری Urinary Bladder Cancer-Enzyme Linked ImmunoSorbent Assay) UBC-ELISA) با سیتولوژی ادرار در یافتن سلول ای توموری در نمونه ادرار بیمار می باشد.
از 73 بیمار با کانسر مثانه فعال یا سابقه کانسر درمان شده مراجعه کننده به درمانگاه های اورولوژی در ارومیه و تهران از فروردین 1383 تا فروردین 1384 قبل از سیستوسکوپی نمونه گیری انجام شد. 98 فرد سالم که برای معاینه سلامت مراجعه کرده بودند و سابقه بیماری های اورولوژی و در معاینه نیز یافته ای نداشتند، پس از توضیح درباره هدف مطالعه، داوطلب شرکت در این تحقیق شدند و از آن ها نمونه گیری شد. نمونه های تازه بعد از فرآوری منجمد شدند و در مدت 3 ماه مورد آزمایش UBC-ELISA و سیتولوژی قرار گرفتند.
حساسیت و ویژگی آزمایش UBCو سیتولوژی به ترتیب 70، 97 و 30، 98 درصد محاسبه شد. ارزش پیشگویی مثبت و منفی آنها به ترتیب 93، 86 و 87، 74 درصد بود. دقت تشخیصی UBC 87% و برای سیتولوژی 75% بدست آمد. آنالیزUBC در ارتباط با درجه و مرحله تومور ارتباط معنی داری نشان نداد (p= 0.11) و (p= 0.28) ولی ارتباط سیتولوژی با گرید و مرحله تومور معنی دار بود. (p= 0.01) و (p= 0.001) هر دو آزمون UBC و سیتولوژی در تومورهای با اندازه 3 سانتی متر یا بزرگ تر نتایج مثبت بیشتری داشتند (به نسبت تومورهای زیر 3 سانتیمتر). این تفاوت قابل ملاحظه آماری از نظر اندازه در مقاطع دیگر مشاهده نشد (p= 0.003) / (p= 0.006).
چون نتایج حساسیت آزمایش UBC به طور قابل توجهی بهتر از سیتولوژی بوده و ویژگی آن مشابه است، می توان از این آزمون که عینی وارزان تر است در تشخیص و پایش بیماران کانسر سطحی مثانه به جای سیتولوژی استفاده کرد.

مطالعه هدایت عصبی و الکترومیوگرافی با سوزن نقش محوری در ارزیابی بیماران دچار بیماری های عصبی- عضلانی دارد. اندازه گیری H-reflex عصب تیبیال یکی از رایج ترین مراحل الکترومیوگرافی بالینی است که بخصوص در تشخیص رادیکولوپاتی S1 موثراست. اهمیت H-reflex از این نظر است که در درگیری ریشه S1- یکی از شایع ترین درگیری ها در هرنی دیسکال- خیلی زود دستخوش تغییر می شود.
برررسی میانگین H-reflex عصب تیبیال در افراد سالم 20 ساله و بالاتر.
این مطالعه مقطعی، بر روی 110 داوطلب سالم بالای بیست سال مراجعه کننده به درمانگاه الکترودیاگنوستیک بیمارستان پورسینای رشت در سال 1382 انجام شده است. همه داوطلبان در وضعیت prone قرار داده شدند و زانو را در حدود 20 درجه خم کردند، از دستگاه Medelec برای سنجش استفاده شد. تاخیر H-reflex تیبیال از وسط ساق پا ثبت شد. محل تحریک، شیار وسط پوپلیته بود. داده ها با نرم افزار Epi تجزیه و تحلیل شدند و آزمون ANOVA برای مقایسه میانگین مقادیر H-reflex استفاده گردید. نتایج به صورت میانگین و یا دامنه اطمینان 95درصد ارایه شده است.
55.5 % افراد مذکر و 44.5% مونث بودند. میانگین سنی SD ±41.6 سال و میانگین قدSD ±165.26 سانتی متر و میانگین تاخیر H-reflex برای 220 عصب تیبیال (110 راست و 110 چپ) SD±26.46 میلی ثانیه بود (دامنه اطمینان 95 درصد 26.28-26.62) بیشترین مقادیر میانگین در گروه سنی بالای 60 سال برابر 28.23 میلی ثانیه و کمترین آنها در گروه سنی 60-40 سال برابر 25.93 میلی ثانیه بود (P<0.0001). این میانگین در افراد با قد زیر 150 سانتی متر25.92 میلی ثانیه و در افراد بالای 180 سانتی متر29.78 میلی ثانیه بود (P<0.0001).
چون بر حسب مراجع سن و قد تاثیر معنی داری بر مقدار طبیعی تاخیر H-reflex دارد که در این مطالعه نیز تایید شده و از طرفی تفاوت بارزی در اندازه گیری H-reflex در مطالعه های گوناگون وجود دارد، توصیه می شود تاخیر H-reflex در افراد مختلف طبق اندازه های طبیعی آن منطقه یا کلینیک گزارش شود.

استروک ایسکمیک شیوع فراوان و مرگ و میر بالا دارد و عوارض، هزینه های درمان و مراقبت زیاد به دنبال دارد. شناخت فاکتورهای خطر استروک پیشگیری از آن را بهتر می کند. با وجودی که در چندین مطالعه، هیپرهموسیستئینمی فاکتور خطر برای ایجاد استروک ایسکمیک عنوان شده، انجام بررسی های دیگر ارتباط بین این دو را تایید نکرده است.
تعیین سطح هموسیستئین خون در مبتلایان انفارکت ایسکمیک بستری در بیمارستان پورسینای رشت در سال های 85- 1384 در مطالعه ای توصیفی از بیماران استروک ایسکمیک بستری، بر اساس تظاهرات بالینی و یافته های تصویر برداری و با در نظر گرفتن معیارهای خروج از مطالعه؛ 200 نفر انتخاب شدند و سطح هموسیستئین خون آنها بر پایه مشاهده آزمایشگاهی ارزیابی شد. در این بیماران سابقه مصرف سیگار نیز مورد بررسی قرار گرفت. سیگاری بودن براساس مصرف روزانه حداقل20 عدد سیگار و به مدت حداقل 8 سال (Pack/year 8) بود.
24.5% بیماران سطح هموسیستئین خون نرمال (زیر10 میکرومول در لیتر)، 34% افزایش مختصر (14.99- 10 میکرومول در لیتر)، 36.5% افزایش متوسط (29.99- 15 میکرومول در لیتر) و 5% افزایش بینابینی (100- 30 میکرومول در لیتر) داشتند. در هیچ یک افزایش شدید (100> میکرومول در لیتر) به دست نیامد. 8.5% آن ها سیگار مصرف می کردند و ارتباط آماری معنی دار بین مصرف سیگار و سطح هموسیستئین به دست نیامد (p=0.53).
هیپرهموسیستئینمی فاکتور خطر استروک ایسکمیک است و نقش خود را مستقل از سیگار ایفا می کند. بنابراین ممکن است تجویز ویتامین های گروهB و فولات که سطح سرمی هموسیستئین را کاهش می دهند، نقشی در کاستن این عامل خطر داشته باشند.

لپتوسپیروز شایع ترین بیماری مشترک بین انسان و حیوان است. این بیماری در مناطق گرمسیری و معتدل شیوع دارد. تشخیص آن با اتکا بر علایم بالینی به دلیل نداشتن نشانه های اختصاصی، بسیار مشکل است و به همین دلیل آزمایشگاه نقش مهمی در تشخیص لپتوسپیروز دارد. پادتن های اختصاصی از اواخر هفته اول بیماری در خون پدیدار شده و قابل سنجش می شوند. الیزا روشی سرولوژی متداول برای تشخیص این بیماری است. جداسازی لپتوسپیرا از نمونه های بالینی به روش کشت به دلیل سخت رشد بودن آن بسیار طولانی، وقت گیر و اغلب بی نتیجه است و به همین دلیل MAT برای تشخیص آن استاندارد طلایی محسوب می شود.
هدف این بررسی مقایسه روش های مختلف الیزا برای یافتن روش حساس با ویژگی قابل قبول برای تشخیص لیتوسپیروز حاد انسانی بود.
در تابستان سال 1383 نمونه خون 282 بیمار مشکوک به لپتوسپیروز با دو روش الیزای نیمه کمی و کیفی بررسی شدند، نتایج آن با نتایج MAT مقایسه و مقادیر حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی محاسبه شد. در مقایسه، آزمون الیزای نیمه کمی ارزش تشخیصی بالاتری نشان داد.
نتایچ: متوسط زمان خونگیری بعد از ظهور علایم 35: 6 بوده است. تمام نمونه ها با تیتر 640 £ در مقابل میزبان بیماریزا با روش MAT به عنوان لپتوسپیروز تلقی شد (104 از کل 282 نمونه). تمام نمونه هایی که IgM-ELISA مثبت بودند با نتایج MAT مقایسه شدند. در این مطالعه، حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی در روش ELISA به ترتیب 89.4%، 87%، 80.2% و93.4% بوده است اما در IgM-ELISA به ترتیب 87.5%، 41.5%، 44.6% و 85% می باشد.
نتایج مطالعه نشان داد که الیزا یک روش حساس و معتبر در تشخیص لپتوسپیروز حاد است و همچنین حاکی از آنست که الیزای خانگی حساس تر و کیفی تجاری از حساسیت بیشتری برخورداراست.

مقایسه سبک زندگی در بیماران دچار COPD و گروه شاهد و سپس مقایسه سبک زندگی در گروه بیماران بر اساس شدت و مدت بیماری.
مطالعه توصیفی- تحلیلی بر 70 بیمار دچارCOPD به عنوان گروه مورد بر اساس تعریف انجمن ریه آمریکا (American thoracic society) و70 فرد سالم به عنوان گروه شاهد انجام شد. افراد در صورت وجود هرگونه اختلال روانپزشکی یا هر اختلال مزمن دیگر و یا همکاری نکردن از مطالعه خارج شدند. پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک مانند سن، جنس، میزان تحصیلات، مدت بیماری و FEV1 ونیز پرسشنامه سنجش سبک زندگی میلر- اسمیت (Miller-Smith)، برای تمام بیماران تکمیل شد. داده ها با تست های آماری t-student و ANOVA تجزیه و تحلیل آماری شد.
میانگین سنی در گروه مورد 66.3±9.2 ودر گروه شاهد 64.2±11.6 سال بود. 36 نفر (51%) در گروه مورد و 35 نفر(50%) درگروه شاهد مذکر بودند و میانگین مدت تحصیلات آن ها 8.3±4.1 و 9.2±3.4 به ترتیب درگروه مورد و شاهد بوده است. میانگین نمره سبک زندگی در گروه مورد 66.64±18.6 و درگروه شاهد 32.01±6.49 بودکه از نظر آماری معنی دار بود(P<0.013). میانگین نمره پرسشنامه میلراسمیت با افزایش شدت بیماری (بر اساسFEV1) و طول مدت بیماری افزایش معنی دار داشت (P<0.003).
سبک زندگی از عوامل مهم و قابل توجه در بیماران دچار COPD است که با مدیریت صحیح و بهبود آن و بازتوانی موثر ریوی می توان در درمان گام موثرتری برداشت و مناسب است که در کشور ما نیز توجه به سبک زندگی به عنوان جزیی از برنامه درمانی این بیماران قرار گیرد.

تب رماتیسمی و رماتیسم قلبی از بیماری های مزمن و شایع ترین بیماری قلبی در کودکان و بالغان جوان بویژه در کشورهای در حال توسعه است.
بررسی نیازهای آموزشی مادران مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر لاهیجان در مورد پیشگیری از تب رماتیسمی و عوارض آن و تدوین جزوه آموزشی بر اساس یافته های پژوهش است.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که در سال 1380 انجام شد. اطلاعات لازم از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. جامعه مورد پژوهش مادران مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر لاهیجان بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند، به این ترتیب که به هریک از مادران واجد شرایط (نظیر مادر حقیقی فرزند، متاهل و حداقل دارای یک فرزند 15 5 ساله، حداقل سواد خواندن و نوشتن، نداشتن سابقه ابتلای به تب روماتیسمی یا روماتیسم قلبی و نداشتن آموزش رسمی در زمینه موضوع مورد بررسی) یک کد داده شد. سپس برروی این کدها قرعه کشی انجام شد و از هر مرکز بهداشتی- درمانی 56 مادر به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند و در مجموع از 5 مرکز 280 مادر مورد بررسی قرارگرفتند.
اکثر مادران نسبت به کلیه هدف های پژوهش (علت و عوامل مستعد کننده، علایم و نشانه ها، عوارض و روش پیشگیری از تب روماتیسمی) به ترتیب با56.1 درصد، 51.8 درصد، 53.2 درصد و 43.9 درصد نیازمند آموزش زیاد بودند.
نتایج این تحقیق بیانگر آگاهی کم (نیاز آموزشی زیاد) مادران در مورد تب رماتیسمی و عوارض آن بود.

اطلاع رسانی و تاثیر عمده آن در تقویت و تحکیم فرآیند تصمیم گیری مدیریتی به بالاترین کارایی در یک سیستم منجر می شود. بنابراین اگر اطلاعات با سرعت و به نحو شایسته در اختیار مدیران قرار گیرد می تواند آنان را در تصمیم گیری های درست و مناسب یاری دهد. تامین نشدن این شرایط به خصوص در بخش بهداشت و درمان مشکلات جبران ناپذیری را به وجود می آورد.
هدف از بکارگیری سیستم های اطلاعات جغرافیایی در مدیریت بهداشت ، کمک به پیشگیری از وقوع و شیوع بیماری های مختلف از راه بررسی و تحلیل نحوه بروز و شیوع آن ها با توجه به موقعیت جغرافیایی و شرایط حاکم بر محیط است. بدین وسیله راهکارهای مناسب مدیریتی برای کنترل امور بهداشتی- درمانی به دست می آید.
پس از بررسی و تشکیل جلسه های کارشناسی، سه شهرستان (فارسان از استان چهار محال بختیاری، دشتی از استان بوشهر و بم از استان کرمان) که تنوع اقلیمی و بیماری های مرتبط با محیط دارند، انتخاب شدند. اجرای این پروژه با عقد قرار داد با بخش خصوصی و همکاری شبکه بهداشت شهرستان های نام برده، زیر نظر دفتر توسعه و هماهنگی نظام آماری انجام شد.
بر مبنای اطلاعات توصیفی شبکه بهداشت و درمان و نیاز سنجی، مدل داده طراحی و در قالب بانک اطلاعات جغرافیایی (مکانی) پیاده شد.
در نهایت سیستم پاسخ گوی بسیاری از نیازهای اطلاعاتی نظام سلامت است و امکان توسعه و بهبود آن از بسیاری لحاظ وجود دارد.

با از دست رفتن دندان ها، تغییر در شکل و زاویه ریج پدید می آید. توموگرافی برای کسب اطلاعات کافی در بعد عمودی و افقی از مورفولوژی ناحیه، موقعیت ساختار آناتومی حیاتی و کاهش صدمه های جراحی، می تواند کمک کننده باشد.
با توجه به اهمیت تخمین فاصله کرست تا کانال بر آن شدیم که از روش دقیق و پیشرفته توموگرافی اسپیرال در ارزیابی این فاصله استفاده کنیم.
این مطالعه تحلیلی با هدف مقایسه توموگرافی و مقادیر حقیقی، روی سه ماندیبول خشک انجام شده است. پس از انتخاب سه یا چهار نقطه در دیستال سوراخ چانه ای در هر طرف و علامت گذاری با فرز و پر کردن آن ها باگوتاپرکا، از این نقاط توموگرافی در مقطع عرضی، با ضخامت دو میلی متر بر اساس راهنمای دستگاه Cranex Tome (Sordex Finland) تهیه شد. بر روی این تصاویر، خطی از کرست به پایین ترین نقطه درحاشیه تحتانی مندیبل رسم شد(MC)، و بر روی آن ارتفاع کرست تا کانال مندیبل اندازه گیری شد. سپس در نقاط تعیین شده، برش هایی برروی مندیبل ها با دیسک مخصوص تهیه و اندازه های حقیقی روی برش های مندیبل و اندازه های توموگرافی (بعد از محاسبه بزرگنمایی 1.5 برابر)، با هم مقایسه شدند. برای ارزیابی از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 وآزمون علامت استفاده شد.
در اندازه گیری فاصله کرست تا کانال ماندیبول اختلاف آماری معنی داری بین ابعاد توموگرافی و اندازه های واقعی وجود نداشت. و اندازه گیری ارتفاع در توموگرافی تمایل به کم شماری با دامنه 0.07 تا 0.7را نشان داد.
این نکته که در اکثر موارد، در اندازه گیری ارتفاع، کم شماری وجود داشت مؤید ایمنی توموگرافی در اندازه گیری ارتفاع کرست تا کانال است که خود باعث جلوگیری از آسیب جدی به کلاف عصبی عروقی می شود.

حفظ مهرو موم حفره تاجی (Coronal Seal) در درمان های چند جلسه ای اندودانتیک و یا بعد از درمان ریشه تا زمان بازسازی تاج دندان از مهم ترین مراحل موفقیت درمان اندودانتیکس محسوب می شود که از راه پر کردن حفره دسترسی با یک ماده ترمیمی موقت فراهم می شود. ضخامت این ماده موقت یکی از عوامل تعیین کننده توانایی مهر و موم کنندگی این مواد در حفره تاج است.
بررسی تاثیر ضخامت سه ماده ترمیمی موقتی کاویزول (Cavizol)، کاوتمپ (cavtemp) و کلتوزول (coltosol) بر میزان ریز نشت تاجی دندان های کشیده شده انسانی در این مطالعه آزمایشگاهی (100(Invitroدندان خلفی چند ریشه، به طور تصادفی به 9 گروه آزمایشی (n=10) و 2 گروه کنترل (n=5) تقسیم شدند. سپس طبق دستورالعمل کارخانه سازنده سه ماده ترمیم موقت کاویزول، کاوتمپ و کلتوزول هر یک در ضخامت های 2،3و4 میلیمتر در حفره های دسترسی تعبیه شده در دندان ها قرار داده شدند. برای بررسی میزان نشت مواد ترمیمی از روش نفوذ خطی رنگ و شفاف کردن دندان ها استفاده شد. مقادیر نشت رنگ با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفهOne way ANOVA بررسی شد.
مقایسه گروه های آزمایشی در ضخامت های مختلف 2،3 و4 میلی متری نشان داد که هیچ اختلاف آماری معنی دار بین گروه های مختلف از نظر میزان ریز نشت تاجی در دندان ها وجود ندارد (p>0.05).
هیچکدام از مواد ترمیمی فوق در ضخامت های ذکر شده از نظر جلوگیری از نشت تاجی نسبت به هم برتری ندارند و هیچ محدودیتی در ضخامت مورد نیاز برای حفره دسترسی وجود ندارد. بنابراین می توان از آن ها در حفره هایی با عمق 2 میلی متر یا بیشتر استفاده کرد.

بیماران بتا تالاسمی ماژور به صورت منظم خون دریافت می کنند و ممکن است برحسب شدت بیماری، نحوه و عوارض درمان به بیماری های قلبی،کبدی یا دیابت مبتلا شوند. پس این بیماران باید مورد مراقبت و معاینه های منظم پزشکی قرار گیرند. ارتباط پوسیدگی دندان با برخی بیماری ها مشخص شده است اما متاسفانه مشکلات دهان و دندان در این بیماران کمتر مورد توجه قرار گرفته است و اطلاعات موجود در مورد فراوانی پوسیدگی دندانی در این بیماران کم بوده و محققان نظرهای مختلفی بیان کرده اند.
این مطالعه به بررسی فراوانی پوسیدگی دندانی DMF)) در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور و مقایسه آن با گروه کنترل (افراد سالم) می پردازد.
مطالعه از نوع مقطعی با انتخاب گروه کنترل بوده است.60 بیمار در درمانگاه انجمن تالاسمی ایران و 60 فرد سالم (مراجعان دانشکده و همراهان سالم بیماران) از نظرشاخص DMF) Decay Missing Filling) مورد بررسی قرار گرفتند. دو گروه از نظر سن، جنس، وضعیت اقتصادی- اجتماعی و بهداشت دهان، مصرف مواد پوسیدگی زا و تکرر مصرف آن ها همسان سازی (match) شدند.
متوسط DMF در گروه بیمار 7.3 با انحراف معیار 3.80 و در گروه کنترل 7.26 با انحراف معیار 3.73 بود. بین DMF گروه بیمار و کنترل تفاوت معنی داری به دست نیامد. متوسط D و F به ترتیب در گروه بیمار 5.55 و 1.33 و در گروه کنترل 3.63 و 3.48 بود. از نظر آماری بین D و F گروه بیمار و کنترل تفاوت معنی دار بود به این صورت که تعداد دندان های پوسیده در گروه بیمار بیش از کنترل و برعکس تعداد دندان های پر شده در گروه کنترل بیشتر از گروه بیمار بود. از نظر آماری بین DMF دختران و پسران گروه بیمار و کنترل اختلاف معنی دار دیده نشد.
بین DMF گروه بیمار و شاهد، تفاوت معنی دار نبود. به نظر می رسد که ارتباطی بین بتا تالاسمی ماژور و پوسیدگی دندان وجود نداشته باشد. با پیشرفت روش های درمانی و تشخیص زودرس تالاسمی، طول عمر این بیماران رو به افزایش است. تعداد دندان های پوسیده بیشتر در بیماران نسبت به گروه کنترل، لزوم معاینه دندان ها و پر کردن این دندان های پوسیده را می رساند.

عمل سزارین به نسبت زایمان واژینال برای مادر و نوزاد خطر بیشتری در بردارد. میزان انجام عمل سزارین درکشورما و به خصوص دراستان گیلان (57.6% در مناطق شهری) بسیار بالاست و درخواست مادر یکی ازدلایل عمده این افزایش است.
تعیین ارتباط میان آگاهی و نگرش مادران باردار و دلایل آنان برای انتخاب سزارین.
این تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی است. واحدهای پژوهش عبارتنداز210 زن باردار درهفته های 40-36 حاملگی که سابقه انجام عمل سزارین نداشته و بدون دلیل طبی این روش را برای زایمان برگزیده بودند. نمونه گیری به روش خوشه ایدر سال های 3-1382 با پرسشنامه در مراکز بهداشتی- درمانی شهر رشت انجام شد.
اکثر واحدهای پژوهش (68.6%) در مورد مزایا و مضرات سزارین آگاهی متوسطی داشتند و بیشتر آنان (60.5%) اطلاعات خودرا ازاقوام ودوستان کسب کرده بودند و نگرش اکثر آنان (71.4%) نسبت به انجام عمل سزارین خنثی بوده است. از چهارده دلیل مطرح شده توسط پژوهشگر، مادران بیشتر برای سلامت نوزاد، ترس ازدرد، فشارروانی و اضطراب و پیشگیری ازپارگی های دستگاه تناسلی روش سزارین را انتخاب کرده بودند. بین میزان آگاهی و نوع نگرش با برخی از دلایل انتخاب سزارین ازجمله ترس ازدرد وکوتاه شدن زمان زایمان ارتباط معنی دار وجود داشت.
یافته های این پژوهش ضرورت توسعه آموزش توسط ماماها و سایر کارکنان بهداشتی- درمانی را مورد توجه قرار می دهد. همچنین انتخاب سزارین توسط مادران به رغم آمار بالای نگرش خنثی و منفی (84.2%) نشانگر آن است که مادران به علت فرار از زایمان طبیعی کلاسیک و دردناک بناچار به سزارین رو می آورند. بنابراین پرواضح است که با به کارگیری الگوهای جدید موفق و مشاوره های سودمند مامایی و نیز حمایت های اطلاعاتی، عاطفی واجتماعی درطی بارداری و زایمان می توان در جهت کاهش سالم میزان سزارین گام برداشت.

با توجه به اهمیت موضوع مراقبت از بیماران مراجعه کننده به واحدهای درمانی به خصوص ICU، ارایه این مراقبت های خدماتی درمانی باید متناسب با شدت بیماری باشد تا هم نتیجه مطلوب تری بدست آید و هم بیمارانی که شدت بیماری آن ها بیشتر است مورد این گونه مراقبت های ویژه قرارگیرند. استفاده از سیستم نمره بندی استاندارد APACHE II برای تعیین میزان شدت بیماری و مقایسه آن با سایر مراکز درمانی استاندارد ضروری است.
بررسی میزان مرگ و میر بیماران بستری در بخش ICU با درجه های مختلف سیستم نمره بندی APACHE II. این مطالعه توصیفی با جمع آوری اطلاعات گذشته نگر. در مدت یک سال از تاریخ 15/6/83 لغایت 15/6/84 در واحد مراقبت های ویژه مرکز آموزشی درمانی پورسینا انجام شد؛ کل بیماران بستری در این مدت600 نفر بود که 200 پرونده از بین آن ها انتخاب شد و برای آن ها برگه مخصوص نمره بندی APACHE II تهیه شد. در بررسی با سیستمAPACHE II، موارد مطالعه 2 معیار است که با هم ملاک های حاد فیزیولوژی را می سازند که دو معیار دیگر شامل بیماری مزمن و سن اضافه شده که حداکثر 71 امتیاز می شود. در نهایت مقادیر امتیازهای مختلف جمع شده و نمره کلی هریک از بیماران مشخص می شود. طبق جدول استاندارد هریک از نمره ها دارای احتمال مرگ و میر خاصی هستند. آنالیز این موارد یا سیستم نرم افزاری SPSS انجام شد. در صورتی که نمره بندی بیمار به ترتیب 15 0، 19 16، 30 20، 30 > باشد، احتمال مرگ و میر به ترتیب 10%، 15%، 35% و 75% > خواهد بود.
از 200 بیمار با تعداد 133 مرد (66.5%) و 67 زن (33.5%)، 44 نفر (22%) به مرگ منتهی شد و 156 نفر (78%) زنده ماندند. 117 (58.5%) بیماری که نمره آن ها کمتر از 15 بود همگی زنده مانده بودند که حدود 75% بیماران زنده را تشکیل می دادند. از 50 بیماری (25%) که نمره 30 20 داشتند، 37 موردشان (84.09%) مرده بودند و 13 نفر (8.33%) زنده ماندند.
اما در خصوص بیمارانی که نمره بندی آن ها بین 19 16 بود، از 28 مورد (14%)، 2 نفر واحد (4.54%) مرده بودند و 26 نفر آن ها (16.6%) زنده مانده بودند در مقایسه با نمره بندی استاندارد در نمره های کمتر از 19 میزان مرگ و میر در ICU کمتر از استاندارد اما در نمره های بالاتر از 20 از میزان استاندارد بیشتر بوده است. به طوری که در نمره30 20 حدود 39% و در نمره بالای 30 حدود 25% مرگ و میر بیش از استاندارد داشته ایم.
با افزایش نمره میزان مرگ و میر بیماران افزایش می یابد و در نمره های بالاتر می توان مراقبت بیماران را جدی تر درنظر گرفت و مورد حمایت ویژه قرار داد تا با توجه با بالابودن میزان و مرگ و میر در نمره های بالاتر از 20، اقدام حمایتی درمانی با ارزیابی مجدد به کارآیی مطلوب و استاندارد نزدیک تر شود.

استرپتوکوک گروهB به دلیل تمایل زیاد به ایجاد کولونیزاسیون در مجاری تناسلی زنان باردار، به عنوان یکی از عوامل زایمان زودرس شناخته شده است. مهمتر آن که این باکتری در نوزادان عفونت های خطرناکی مثل مننژیت وسپتی سمی ایجاد می کند که مرگ و میر بالایی به همراه دارد. عفونت های استرپتوکوکی گروه B در نوزادان نارس در مقایسه با نوزادان رسیده بیشتر است.
تعیین شیوع استرپتوکوک گروه B در مجاری تناسلی زنان باردار 37-28 هفته.
نمونه ها از100 زن باردار 37-28 هفته که در حدود یک ماه قبل از آن هیچ آنتی بیوتیکی مصرف نکرده بودند و از تیر تا پایان شهریور ماه سال 1384 برای کنترل به بخش پره ناتال و کلینیک تخصصی بیمارستان الزهرای رشت مراجعه کرده بودند به دست آمد. از هر زن سه سواب واژینال تهیه شد. اولین سواب برای تهیه لام مستقیم و دومی به cc3 محیط تاد هویت براث معمولی (بدون آنتی بیوتیک) و سومی به cc 3 محیط تادهویت براث انتخابی که حاوی جنتامایسین و نالیدیکسیک اسید بود منتقل شد. بعداز 24 ساعت انکوبه شدن در 37 درجه سانتیگراد و دی اکسیدکربن 5% نتایج کشت مقایسه شد. برای شناسایی انواع جدا شده، آزمون های تشخیصی اختصاصی شامل: نوع همولیز، هیدرولیز بایل اسکولین، آزمون کمپ، حساسیت به دیسک های باسیتراسین، ابتوچین، تری متوپریم و سولفا متوکسازول، هیدرولیز هیپورات، بکار رفت.
از 100 نمونه کشت واژن زنان باردار 37-28 هفته، 15 مورد استرپتوکوک گروه B، 15 مورد استروپتوکوک ویریدانس، 1 مورد استرپتوکوک گروه A، 1 مورد استرپتوکوک پنومونیه، 5 مورد استرپتوکوک های C,G,F و 30 مورد استرپتوکوک گروه D جدا شد. علاوه بر انواع استرپتوکوک ها، سایر میکروارگانیسم های واژن با رنگ آمیزی گرم و مشخصات کلنی روی محیط آگار خونی(Blood agar) و محیط کشت ائوزین متیلن بلو (EMB) شناسایی شدند، که از 100 مورد، 100 نمونه باسیل های گرم مثبت، 45 مورد باسیل های گرم منفی، 60 مورد استافیلوکوک و 40 مورد مخمر جدا شد.
15% ناقل بودن در خانم های باردار 37-28 هفته این احتمال را پیش می آورد که تعدادی از زایمان های زودرس و همچنین تعدادی از عفونت های نوزادان درنتیجه این ارگانیسم به وجود آیند.

افسردگی پس از زایمان بیماری شایعی است که آثار نامطلوب بر سلامت مادر و کودک بجا می گذارد. میزان شیوع این اختلال در بررسی های مختلف متفاوت گزارش شده است.
بررسی شیوع افسردگی پس از زایمان در بیمارستان الزهرا شهر رشت.
در یک مطالعه مقطعی به روش نمونه گیری در دسترس 335 زن که در بیمارستان الزهرا زایمان کردند، پس از اخذ رضایت، پرسشنامه اطلاعات دموگرافی شامل متغیرهای سن، تعداد فرزند زنده، محل زندگی، روش زایمان، خواسته یا ناخواسته بودن حاملگی، سابقه سقط یا مرگ کودک در گذشته، رتبه زایمان، میزان سواد و وضعیت اشتغال تکمیل شد.
نمونه ها 2 تا 3 هفته پس از زایمان با آزمون خودپرسشگری بک که استاندارد و مستقل از فرهنگ است غربالگری شدند. برای مادرانی که نمره 16 یا بالاتر داشتند 2 تا 3 هفته بعد مصاحبه بالینی ساختار یافته بر اساس DSMIV-TR برای تشخیص اختلال افسردگی اساسی انجام شد. داده ها در موارد لزوم با آزمون های کای دو و فیشر آنالیز شد و اختلاف معنی دار در سطح 5% = a تعیین شد.
براساس آزمون غربالگری، 61 نفر افسردگی خفیف (نمره بک 16 تا 30) و 6 نفر افسردگی متوسط (نمره بک 31 تا 46) داشتند. از 59 نفر که برای مصاحبه بالینی مراجعه کردند 48 نفر مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بر اساس DSMIV-TR بودند (43 نفر خفیف) ارتباط معنی دار آماری بین وضعیت اشتغال مادر با تشخیص افسردگی (P=0.02) و سابقه سقط و مرگ نوزاد در گذشته با تشخیص افسردگی (P=0.02) وجود داشت.
فراوانی نسبتا قابل توجهی از افسردگی خفیف به دست آمد. با توجه به محدودیت های طرح پیشنهاد می شود مطالعه های بیشتر با ابزارهای غربالگری دقیق تر و تعداد نمونه های بیشتر انجام شود.

شیوع بیماری های خود ایمنی تیروئید (AITD) در بیماران مبتلا به دیابت نوع اول (DM1) به طور قابل توجهی بالاست. بعضی گزارش ها حاکیست که احتمال AITDدر DM1 ده برابر افراد عادی جامعه است که منطبق با ماهیت اتوایمون هر دوی این بیماری هاست. چون بیشتر موارد هیپرگلیسمی ناشی از دیابت نوع دوم (DM2) است، به دشواری می توان گزارشی از شیوع بیماری های خود ایمنی تیروئید در این افراد یافت.
هدف این مطالعه تعیین شیوع AITD در بیماران مبتلا به دیابت است.
663 بیمار دیابتی (62 نفرDM1 و 601 نفرDM2) بررسی شدند. بیماران به طور اتفاقی از بین مراجعان به یک درمانگاه بیماری های غدد درون ریز انتخاب شدند. 467 نفر زن و 196 نفر مرد با طیف سنی 84-8 ساله بودند. طبق یک برنامه غربالگری، آزمایش های تیروئید (حداقل یک TSH حساس) در تمام بیماران انجام شد.
به طور کلی 39 نفر (5.8%) به بیماری های خود ایمن تیروئید (گریوز و هاشیموتو) با شیوع 8% و 5.6% به ترتیب در بیماران دچار DM1 و DM2 مبتلا بودند.
شیوع بیماری های خود ایمنی تیروئید در بیماران دچار DM1 وDM2 به طور مشخصی بالاست. و لیکن در بیماران DM2 برخلاف DM1 افزایش شیوع AITD نمی تواند نمایانگر ارتباط واقعی بین این دو بیماری باشد. لذا ارزش غربالگری و ارزیابی عملکرد تیروئید در این افراد مورد تردید است.